Werd ik me toch geraakt, kreeg de tranen in mijn ogen. Ik dacht even er voor nog lang niets meer gehoord te hebben, maar nu dit bericht. Haar man werd getransplanteerd, kreeg twee nieuwe longen!
Maar dat gebeurt wel vaker zal je zeggen? Ja natuurlijk, maar nu, was wel heel speciaal. Hij stond meer dan vijf jaar op de wachtlijst. Zij had zo dikwijls een blog geschreven hoe zwaar dat wachten viel. Dat ze weer naar de longarts op controle waren geweest voor het meten van zijn longfunctie. Neen dat blazen kon hij niet meer opbrengen. Hij zat al op 5 liter zuurstof! Anderzijds was hij nog te goed om in aanmerking te komen, was vaker gezegd. En dat had hij toch nog zo goed was had hij te danken aan zijn vele oefenen, soms tot uitputting toe. Maar nu, schreef ze nu, de laatste maand was hij zo aan het eind van zijn krachten, dat ze dachten hem te moeten verliezen. En toen kwam dat verlossende telefoontje, of hij niet verkouden was? Neen! Dat er dan binnen een half uur een ambulance voor de deur zou staan!

Intens geluk
Het werden zware uren van wachten. Maar toen de chirurg kwam zeggen dat de operatie er op zat en zijn toestand stabiel was kon hun geluk niet meer op. Ze weenden ze van blijdschap, alle spanning viel weg, ze waren intens gelukkig. Dank zij die onbekende donor en dank zij het heldhaftig transplantatieteam kreeg hij een tweede leven.

Complicaties
Maar er hadden zich complicaties voor gedaan, twee keer een klaplong en ook een hartinfarct. Er was een longembolie maar die werd met medicijnen opgelost. Ze hadden de hart longmachine moeten inzetten en er werd bloed bijgezet. Een en ander misschien omdat het inbrengen moeilijk was gegaan.
Nu nog even wachten en dan zouden ze hem mogen zien. Maar toen het zover was, was dat wel schrikken, hij zag erg bleek. Hij zou ook aan de nierdialyse moeten. En op de tweeden dag had hij het zwaar. Omdat zijn nieren het niet goed deden was hij opgezwollen, hij raakte zijn vocht niet kwijt. En hem van de beademing afhalen lukte niet. Ze besefte dat hij er ziek bijlag en herstel lang zou duren. .

Onrustig en verward
En omdat het anders liep dan gehoopt, werd hij verhuisd, naar een andere afdeling. Het uitzicht was prachtig maar hij zag er niets van. Hij was onrustig en wilde uit bed, daarom was hij vastgebonden. Bij dit alles te moeten aanzien stortte zijn vrouw in. Eerst intens geluk om de geslaagde transplantatie en nu dit, haar hart brak. En toen de longverpleegkundige erbij kwam kon ze heer tranen niet meer bedwingen. Juist die verpleegkundige had haar al die moeilijke jaren van wachten bijgestaan. En ook nu was zij er, die haar troostte, en intens omarmend haar naar boven bracht.

Intens verdriet
Ik moest huilen, mijn hart brak bij deze weer zo een droeve tijding. Een film vertrok zich voor mijn geest van vele anderen, eerder longgetransplanteerden en hun dierbaren die zowat het zelfde hadden doorgemaakt. Sommigen die niet aan transplantatie toekwamen. Met liters zuurstof maanden in een ziekenhuis lagen en er overleden omdat er niet tijdig donorlongen waren. Anderen die zo verzwakt waren, dat transplantatie hen te zwaar werd. Op de website wel eens aan een longtransplantatie gedacht, verschenen veel verhalen. Anderen die het na de zoveelste longbloeding niet hebben gered. Weer anderen kregen een transplantatie maar in hun nieuwe longen ontwikkelde zich de zelfde aandoening als in hun eigen longen. Ze alsnog kwamen overlijden.

Er was ook vreugde en dankbaarheid
Intense vreugde en dankbaarheid bij velen die het wel hebben gered, die door hun longtransplantatie een tweede leven kregen. Zij die hun donor eeuwig dankbaar zijn!

De longverpleegkundige
Zij is de grote begeleider, steun en toeverlaat voor de patient en zijn familie in die vaak zo moeizame processen. Zij bracht ook nu veel troost. Maar wie er nog steeds niet is, dat is de ademhalingsverpleegkundige. Zij is degene die getransplanteerden en andere probleemzieken welbevindenzorg aanbied, ze weet hun eigen ademhaling te ondersteunen wat beademing helpt ontwennen. Zij die bij dreigende ademnood mensen begeleidt in het verbeteren van hun longfunctie, beademing of gebruik van zuurstof minder nodig wordt. Maar hoeveel leed moet er nog geleden worden eer dat zij er bij mag horen? Medisch specialisten proberen het met medicijnen oplossen. Het blijft moeilijk voor hen om de voordelen van ontspanning en welbevinden te begrijpen. Maar, heeft een patient, die zoveel moet afzien, een longontsteking er bij krijgt of van alle ellende een delier ontwikkeld, zijn herstel zo zwaar is en zijn familie machteloos moet toezien, daar dan geen recht op?

Mia Severens-Belien